Is het een Con of is dat gewoon de manier waarop Italianen werken? Anyway, een berichtje vanuit Milano, Italy. Vandaag is tutorials dag, vanmorgen een lezing (geen tutorial) over FreeBSD clustering gehad, helaas een wat algemeen verhaal. ‘s Middags was stukken beter, een groot aantal punten van VOIP (Asterisk) kende ik al, maar je leert toch altijd weer het een en ander bij. Voor meer info, kijk op de site van EuroBSDcon.
De heenreis ging erg goed, enkele collega’s waren ‘s middags al vertrokken, en ik vertrok met de laatste batch van 4 om 20.45 van schiphol … tenminste, dat was de bedoeling. Zoals iedereen doet waren we ruim op tijd aanwezig, maar op alle Europeesche vliegvelden gelden nieuwe regels met betrekking tot vloeistoffen. Toen we om half zes (‘s avonds) incheckten stond er een rij voor de gate-security van minstens 1.5 uur, dus de incheckbalie adviseerde dan ook om alvast in de rij te gaan staan.
Eigenwijs als we waren (Marianne was mee om mij weg te brengen, dus we waren met vijf man/vrouw) gingen we toch maar eerst eten. Toen we terugkwamen bleek de rij minstens gehalveerd. Zelfs het ‘even tussendoor’ plassen moest bijna door even uit de rij te stappen zo snel liep het door. Achteraf (gevraagd) bleek het onderbemanning te zijn van de security-gates. Toen wij er doorheen mochten waren er in elk geval genoeg mensen.
Dit keer was ik de pisang, een collega moest wachten op zijn tas (meerdere keren door de scanner), maar ondanks mijn aanbieding om mijn riem af te doen (hoefde niet) moest er toch even ‘geklopt’ worden en ‘gevoeld’ aan de broeksband. Verder schoenen uit en nog los door de scanner en toen … ‘is deze tas van u’ (andere collega had net zo’n tas, maar het was de mijn) … ze wilden (net als bij Marianne met de huwelijksreis) niet zeggen wat ze zochten, maar het voorvakje was genoeg. Ik was mijn deo vergeten uit de tas te gooien … geen probleem verder gelukkig en daarna was het dus zooi bij elkaar graaien en terugstoppen, schoenen aan en … tja … toen hadden we ineens nog ruim anderhalf uur (omdat we te vroeg waren en de rij dus ook al weg was).
Gelukkig was er naast onze gate, B10, een sportscafe waar we heerlijk aan de koffie, laatste SMSjes en verhalen hebben gezeten. Het vliegen met Alitalia was prima, een wat oudere A-319, maar vriendelijke (niet Engels sprekende) bemanning. Ze deden wel een poging tot Engels, maar je wilt liever niet dat ze zo slecht communiceren met de toren (dus er gemakshalve maar vanuit gegaan dat behalve de cabin-crew en co-piloot de piloot wel goed Engels sprak). We kregen een lief klein bolletje met Zalm, Mozzerella? en Tomaat (discard that last one), een soort gebakje en voor mij extra water.
Heerlijk in het projectmanagement boek verder gelezen (zie andere posting) en ondanks een kwartier te laat vertrekken toch 10 minuten te vroeg (op originele planning) op Linate (Aeroporto Milano) aangekomen. Het hotelbusje reed helaas niet meer dus we zijn met een (n.a.w. snorder) naar het hotel gereden. Mijn kamergenoot en ik hebben allebei een 2persoons bed, dus ruimte genoeg. Helaas is het hotel erg warm, ramen mogen niet open (musquito’s) en omdat we naast snelweg + vliegveld zitten is er veel smog.
Bieren is geen goede optie in het hotel, erg prijzig (€6.50 voor een biertje) maar ze zijn dan wel tot 01.00 open als hotelbar. Het eten is erg goed verzorgd en lekker. Raar is dat alle ei-producten (gekookt, scrambled, omelet) hier geel zijn. De koffiebreaks zijn ook erg goed, er zijn dan allerlei sappen en koffie/thee inclusief broodjes (zoet) en hartige hapjes. Het houdt je goed wakker.
Jammer is dat de organisatie er vandaag pas erg laat was (registration 08.00-08.30 moet nog steeds plaats gaan vinden nu het 17.00 is), maar de lead-organiser is ons dan ook al sinds 14.00 aan het vermaken met allerlei VOIP dingen (incl. asterisk). Gelukkig is het een van de twee Italianen (we kennen ze al sinds Karlsruhe) die wel enorm goed Engels spreekt.
Goed, nu snel verder met luisteren en doen in de tutorial.